maandag 26 augustus 2013

Niets vergeten?



Ik ga het nog over seks hebben en populaire tv en onderbuikgevoelens, maar soms heeft iets opeens voorrang. Net was ik aan het sporten en op tv zag ik een schilderprogramma van omroep Max. (Het grootste voordeel van sporten is dat ik op mijn sportschool waardeloze programma's kan kijken.) Onmiskenbaar een Schilder (wit hemd, artistiek baardje, hij had zelfs iets op zijn hoofd) stond een plant te schilderen. Het schilderij was bijna af. In de tijd dat ik keek, schilderde hij twee dauwdruppels. Ik zag eerder een flits van dat programma en het valt me op dat het nooit goed is wat ze doen op het schilderij dat - in zijn soort - wel gelukt lijkt te zijn. In ieder geval is het beter dan wat ze er op tv aan toevoegen. Na de twee druppels deed hij een stap naar achteren en zei: 'Even kijken of ik nog iets vergeten ben.'
Hij zei niet: 'Kijken of ik vind dat het lijkt,' of 'kijken of het zo goed is,' of: 'kijken of ik het anders wil'. Nee, hij keek of hij niets vergeten was.
En hij was iets vergeten. Er moest nog een highlight op de vleugels van een vlinder. Hij bracht die aan en toen was hij niets meer vergeten.
Vervolgens spoorde hij ons kijkers aan om het cursusboek erbij te pakken en het schilderij ook te maken.
Dat ga ik niet doen, het lijkt me niet nodig, het schilderij bestaat al. Bovendien heb ik het cursusboek niet en dan ga je natuurlijk van alles vergeten.
Maar o wat ben ik gelukkig, want ik heb het schilderij op internet gevonden. Dit is het.

vrijdag 23 augustus 2013

Zwichten voor de populairiteit



Als je op je blog overwegend bezoek krijgt van mensen die tussen je benen komen kijken of die je gevonden hebben met de zoekterm ouwe hoeren, dan ga je nadenken: doe ik iets fout? Speel ik genoeg in op wat er leeft? Ben ik nog wel bij de tijd? Zit ik in de goede branche?
En dan ga je oplossingen zoeken. Moet ik een nieuw en goed onderwerp aansnijden? Stukjes schrijven die iedereen wil lezen? Van die onderwerpen waarmee ik iedereen in het hart raak? Moet ik op toegankelijke wijze naar diepgang streven, met uitgebalanceerde mening komen over de grote onderwerpen van deze tijd?
Of moet ik gewoon meegaan met waar men om vraagt?

donderdag 22 augustus 2013

Twee werelden


De trein was weer eens overvol met dagjesmensen en forensen. Een oude vrouw (dagjesmens) ging op de laatste vrije plaats zitten, naast een meisje (forens).
Ik zat erachter en kon alleen het meisje zien dat naast zich keek. Ze zei: 'Nee hoor, hij is niet uit. U kunt nu gewoon gebeld worden.'
De vrouw antwoordde iets.
Het meisje lachte. 'Maar hij is niet uit hoor, als u gebeld wordt, gaat hij aan. Dat is om de batterij te sparen.'
De vrouw zei iets.
Het meisje: 'Anders zou de batterij snel leeg zijn. Zo spaart hij de batterij.' Ze boog zich naar de vrouw toe. 'Hij zit nog helemaal vol, dat is goed. En u kunt gewoon gebeld worden.'
Het meisje pakte haar tijdschrift weer op, sloeg een bladzijde om en ik las de grote kop: 'Ik word niet ongesteld en heb geen lichaamshaar.'
Hoewel de vrouw het vast ook kon lezen, sloeg het meisje het stuk niet over. Misschien ligt het aan mij, denk ik te snel aan wat anderen zullen denken. Maar misschien ook was er geen beginnen aan. Want op de volgende bladzijde las ik de streamer 'Na de moord wilde hij zijn polsen doorsnijden, maar hij vond het te eng om door te zetten.'