zondag 29 april 2012

Dunne wát?


Ga ik nu de wandeling verder afraffelen, want er is nog een hoop te vertellen. Bijvoorbeeld over wat we onderweg tegenkwamen en hoe je daar dan eindeloos over kunt tobben. En dan heb ik het nog niet eens over de Oude Breezerweg, en dat ik gelijk achterdochtig de omringende bosjes begon te inspecteren. Ik las het verkeerd.




Maar neem bijvoorbeeld de firma Dunnewind. Daar kwam ik echt niet uit. Je heet Dunnewind, daar ben je je hele leven mee gepest en toen je ouder werd, viel men gegeneerd stil als je je voorstelde. Je laat je naam niet veranderen en dat is verwijtbaar, maar dat snap ik nog wel. Het kost geld en moeite. Maar waarom, als je een bedijf start, noem je het zo? Waarom bedenk je geen naam als: DW Transport services? Wind Logistics. Groupe de Vent Mince?
Dat snap ik dus echt niet.

donderdag 26 april 2012

Niks mee te maken!


Voor ik met de wandeltocht verderga, nog even dit. Gister was het weer feest op het spoor. Stremming tussen Utrecht en West-Nederland. Na drie keer van spoor 5 naar spoor 14 te zijn gehold, werd duidelijk: de trein vanuit Nijmegen op spoort 5 zou gelijk teruggaan naar Nijmegen. Het werd meermaals omgeroepen en ook op het perron stond het aangeven.
Eenmaal in de trein, opgelucht dat we onze weg uit deze chaos hadden weten te rennen, zei de omroep: 'Deze trein gaat naar Amsterdam.'
Zuchtend stapten wij uit. Een rijtuig verder stond er een conducteur in de treindeur. Het was een bleke kale man, met korreltjes rond de ogen. Er had zich een trosje reizigers om hem heen verzameld.
Ik kan verlegen of ongemakkelijk zijn, maar nu kwam het stoom uit mijn oren. Ik liep er naartoe, ging voor de reizigers staan en vroeg op hoge toon hoe of het zat.
Hij had geen idee, maar hij ging naar Amsterdam.
Maar deze trein ging niet naar Amsterdam, want er was een stremming.
Stremming of niet, het was zo afgesproken en hij was niet van plan daarvan af te wijken. Officieel had hij nog niets gehoord.
'Maar wij wel,' riep ik. 'En deze zou naar Nijmegen gaan, het staat aangegeven en is omgeroepen.'
Kon hem niets schelen. Hij ging naar Amsterdam en wel met deze trein.
'Kun je dat dan even navragen,' riep ik.
Hij schudde zijn hoofd.
'Vraag het na!' bitste ik. 'Er is een misverstand, iedereen denk dat deze trein naar Nijmegen gaat, behalve jij! Je hoort het nu van ons, dus vraag het na!'
Stoïcijns bleef hij in de deur staan, maar zijn collega was naar binnen geslopen.
Uiteindelijk ging onze trein inderdaad naar Nijmegen. Ik schoot snel weer naar binnen, en vergat in mijn haast hem nog even heel hard op zijn gezicht te beuken.
In de trein was de omroepinstallatie overgenomen door een vrouw, die bleef herhalen dat we naar Nijmegen gingen. Dat was goed, van dat bericht konden we geen genoeg krijgen.
Opeens begreep ik hoe de chaos op het spoor van de laatste jaren is ontstaan.
Daarom een oproep: beste Minister Melanie Schultz van Haege: Sluit. Deze. Man. Op!

maandag 23 april 2012

Iiiiiiiiiiiek, de crackers bewogen!

De crackers bewogen. Ik wilde een boterham pakken, maar de crackers kraakten en bewogen uit zichzelf en dan weet ik genoeg. Gasten.
En nu heb ik honger en er is niemand en ik durf niet naar beneden, zelfs niet om een foto te maken, terwijl ik de broodtrommel dicht had moeten doen en buiten had moeten zetten, maar dat durf ik nu niet meer en toen zat er nog maar één ding op en dat was het op twitter uitgillen en toen lag Twitter plat.
En nu?
Pietervrouw is er niet en niemand is er en hoe heet het ook alweer?
O ja: update zodra er meer nieuws is.

11:15
Rust in de broodtrommel lijkt teruggekeerd. Maar ik durf niet echt te kijken. Als ik vanmiddag wat koelbloediger ben en ben aangesterkt door brood dat ik straks bij de bakker ga halen, dan zal ik er een duw tegen geven en kijken of het muisje tussen de crackers in slaap is gevallen of dat het een stuk cracker naar het nestje heeft gesleept om daar haar negentien jonge muisjes te voeden.

vrijdag 20 april 2012

We gaan fout!

Pietervrouw heeft veel ervaring met lange wandelingen, ze had de route uitgezet, dus zij navigeerde. Ze volgde nauwgezet de routebeschrijving op haar papier.
En ik volg mensen met een routebeschrijving altijd. Mij hoor je niet mopperen als we verkeerd lopen, ik heb dat namelijk helemaal niet in de gaten, ik had andere gedachten te denken. Maar H&H zijn anders. H had een kaart en H had eveneens een routebeschrijving. Dus H&H sloegen al babbelend een weg in.
'Fout!', riep Pietervrouw, we moesten doorlopen.
H&H wisten het zeker. We moesten namelijk pas oversteken bij huis nummer 11, en hier was geen huis.
Pietervrouw wist het ook zeker. Ze wees op de routebeschrijving. 'Kijk, we moeten naar een grasweg met knotwilgen.'
Daar zijn we nog niet, zei H, we zijn veel eerder.
Maar Pietervrouw had de hele tijd de routebeschrijving gevolgd, dus zij kon het weten.
En het was waar, ze had de hele tijd op het papier gekeken.
Toch bleek het geweld van H&H te sterk. Pietervrouw gooide haar routebeschrijving weg, wij raapten hem op en al mopperend liep ze achter ons aan. We gingen hé-le-maal verkeerd, voor haar hoefde het niet meer.
We liepen over een grasweggetje met bomen. Verbitterd riep Pietervrouw: 'Hier hadden knotwilgen moeten staan! We zouden langs knotwilgen lopen, zo hoeft het voor mij niet meer.'
We liepen verder, H&H voorop, ik naast een mopperende Pietervrouw.
Na een half uur kwamen we bij een huis nummer 11 en liepen naar een grasweggetje met knotwilgen.
Maar Pietervrouw had zich toen al overal bij neergelegd.

woensdag 18 april 2012

Flopke, neem niet te veel mee!

Vooraf had Pietervrouw me op het hart gedrukt: Flopke, neem niet te veel mee! Je moet het allemaal op je rug dragen, dus weet wat je doet! Ik heb een klein rugzakje mee en H. heeft helemaal niets mee. Ja, een tandenborstel en een onderbroek.
Ik heb de dagen ervoor de paar dingen die ik wilde meenemen, allemaal weer teruggelegd. Wat nou kam, hoezo moet je haar goed zitten als je door het bos loopt? Een muts? Het zal heus niet koud zijn of regenen, leg terug op de kapstop. Een extra T-shirt? Onzin! Deodorant? Tandpasta? Allemaal nodeloos gewicht, je gaat maar twee dagen weg. En zo snoerde ik een minimaal rugzakje om. Een flesje water, wat brood, een rokje ('s avonds moet je natuurlijk niet hetzelfde dragen als overdag, ergens is er een grens,) maar het rokje paste bij mijn sportieve outfit overdag, mijn maillot kleurde er prachtig bij. En verder lag alles thuis.
En ondanks dat lichte gewicht, viel ik bijna achterover toen ik Pietervrouw op een of ander station ontmoette. Want alle aanwezigen (te weten H&H) hadden net als ik een bescheiden rugzak om. Maar Pietervrouw....
En kijk, hier zit ze tussen haar spullen.
Ze was namelijk op zoek naar haar minimarsjes (voor de lekkere trek) en die zaten onder haar skibroek (voor als het erg koud zou worden), haar extra trui en haar gymschoenen (je weet maar nooit) en die vier appels die ze meedroeg (ze houd niet van appels, maar beter mee verlegen dan om verlegen).


dinsdag 17 april 2012

Serieus Wandelen

Normaal gesproken als ik ga wandelen, trek ik mijn slippers aan en de deur achter me dicht en dan zie ik wel wanneer ik weer thuis ben, want om een route uit te stippelen, is me te veel moeite. Pietervrouw is uit ander hout gesneden, die doet NS-wandelingen. (Misschien de toekomst voor de NS, want bij een wandeling is de vertraging voor rekening van de reiziger en niemand dan de reiziger.) Dan zoekt ze een route, ze bespreekt een hotel en zorgt dat er een gezelschap met haar meeloopt. En zo kwam ik dit weekend diep in het bos terecht. Twee dagen lang lopen, ik wist niet dat ik het in me had.
Hier het bewijs. Niemand had een pen bij zich, dus ogen kon ik niet tekenen. Het is behelpen op zo'n tocht, ik mocht namelijk niet te veel meenemen van Pietervrouw, maar daarover later meer.

maandag 16 april 2012

Komt er nog wat van?


Pietervrouw hing vanochtend al aan de telefoon.
'Flopke, komt er nog wat van, van die blogs over de wandeltocht?'
'Ja ja,' zei ik. 'Die komen. Binnen 24 uur, beloofd!'
'Ben ik vervelend,' vroeg ze.
Nee hoor, Pietervrouw, valt reuze mee. Het is eigenlijk vooral vervelend dat er gewerkt moet worden.
Dus even snel. Later meer over de tweedaagse wandeltocht, want ik heb twee dagen lang lopen pochen dat ik erover zou bloggen. Gedurende twee dagen kom je namelijk van alles tegen. Zoals pissende varkentjes.

maandag 2 april 2012

Naar de petoet



Vandaag ga ik naar de gevangenis, om twee uur moet ik me melden aan de poort. Wat draag je dan?
Ik trok mijn paarse jurk aan met een grijs vest erover. Daarmee trek je niet overmatig de aandacht, je bent net een grijze muis (die ik in mijn kamer by the way niet meer ben tegengekomen).
Een logische gedachte, maar niet logisch genoeg.
Want natuurlijk dien ik dit te dragen.


Hij is nog een beetje gekreukeld, hij lag onderin de kast.
Alweer logisch, zo vaak wordt ik niet opgeroepen.
(Nou ja, het moest eigenlijk een blauwwit streepje zijn, maar daar heb ik geen jurk van. En als ik het wel had, had ik het niet aan durven doen. Aan de andere kant: de vrouw die ik in de gevangenis sprak, had wel een blauwwit streepje aan.
Echt waar.)