dinsdag 25 december 2012

Ik stuur nooit bloemen!


Op Facebook roept men op om de paus geen bloemen te sturen, want hij is tegen het homohuwelijk.
Nu was ik daar niet zo verbaasd over. Volgens mij is de paus namelijk tegen homo's. Op zijn best hoeven homo's niet dood (hoewel ik dat niet helemaal zeker weet) zolang ze maar niet praktiseren. En dat betekent (als man ): trouw gewoon met een vrouw, krijg kinderen of beweer anders keihard dat je celibatair bent. En als je dan af en toe aan kleine jongetjes zit, is er geen man overboord, zolang die het maar niet gaan rondbazuinen. En dat is vooral een kwestie van die jongetjes vakkundig op hun verantwoordelijkheid wijzen. Zo'n uitspraak tegen het homohuwelijk is volgens mij maar een kleine stap.
De paus heeft wel meer rare opvattingen. Zo wil hij de WO-II-paus heilig verklaren, waarschijnlijk omdat die zo vredelievend was, dat hij zich aan de toen heersende tijdgeest aanpaste. Mildheid kun je ook te ver doorvoeren, denk ik dan. En ook denk ik: misschien zijn er nog andere kandidaten die je eerder heilig kunt verklaren. Maar de paus heeft zo zijn eigen prioriteiten. Verder is hij op het gebied van condoomgebruik en abortus radicaler dan moeders van rauwetende jongetjes.
Om kort te gaan: ik ben het wel vaker niet met de paus eens, ik stuur hem sowieso geen bloemen. En dat is bewust, dat wil ik nu dan maar hardop gezegd hebben.

donderdag 20 december 2012

Kerstgedachten


Ze zeggen wel dat Kerst een vreetfeest is, maar daar ben ik het niet mee eens. Want je eet veel in die dagen en ook lekker en je denkt er de hele dag aan, maar ergens is er een grens. Een mens kan niet eindeloos eten, op een gegeven moment begin je toch vol te raken, dus je wordt steeds veeleisender, je laat meer op je bord liggen, je neemt kleinere hapjes
Dat noem ik geen vreten.
En omdat je de hele dag binnen zit te eten, ontstaat er minder ruzie op straat. Kerst wordt ook wel met vrede geassocieerd.
Overigens loop je extra kans op wrevel aan de tafel, je zit de hele dag toch op elkaars lip, dat gaat op een gegeven moment irriteren. Maar daarover worden dan weer mooie films gemaakt.
Ik heb er weer zin in.

woensdag 19 december 2012

Te korte wimpers

Om een of andere reden stond ik in een parfurmerie tegenover een verkoopster die me vroeg of ik een bepaald serum had gezien.
Dat had ik en ik had begrepen dat mijn wimpers ervan gingen groeien.
Jullie weten natuurlijk niet hoe lang mijn wimpers nu zijn, maar ze zijn veel te kort en daarom zou ik ze graag een stuk langer hebben. Alleen geloof ik niet dat zo'n serum ze zal laten groeien.
Maar ik heb een probleem: als mensen iets keihard beweren, ben ik geneigd het te geloven. Eerst sputter ik nog wat tegen, dat het niet waar kan zijn, maar als zij volhouden, ga ik overstag.
Zo ook bij deze verkoopster. Het was wonderbaarlijk hoe goed het werkte, als ik het maar gedurende twee maanden elke dag gebruikte en als ik dat goed zou doen, dan zou ik er versteld van staan.
Ik wist opeens ook zeker dat het met langere wimpers wel goed zou komen met mij.
Ik kocht het en had er gelijk spijt van.
En nu weet ik ook waarom. Ik geloof er nog steeds niet in. Alleen zal ik nooit weten of mijn korte wimpers te wijten zijn aan een serum dat niet werkt, of omdat ik er niet toe in staat was het goed te gebruiken.

zaterdag 8 december 2012

Transparante nagellak



Ik ben natuurlijk al lang niet meer jarig, hoog tijd voor een nieuwe blog.
Over de NS mag je niet schrijven, ook al is de nood immer hoog. De treinen rijden spaarzaam, werkzaamheden, vakantie en bladerval zijn als oorzaak naar de achtergrond gedrongen, dit keer is het wegens sneeuwval, o nee, vorst, vandaag is vorst de reden.
Maar dat onderwerp is taboe, te gemakkelijk. En gemakkelijk is het.
Nu kun je je afvragen wat er tegen een gemakkelijk onderwerp is, maar het mag dus niet. Ook over het weer mag je het niet hebben. En wat mezelf betreft, wegens privacy ga ik me niet aan de grote klok hangen.
Dan is nagellak wel geschikt om over te bloggen. Er rust geen taboe op, het is niet te persoonlijk, niet platgeschreven, niet mooi, niet eens gemakkelijk op te brengen en je smeert je toetsenbord onder als je ongeduldig ben. En zeker is het geen gemakkelijk onderwerp.
En dat geldt helemaal voor doorzichtige nagellak.
Ik gebruik het alleen om een panty te redden. Maar die draag ik nu niet.
Niet met deze kou.
En al helemaal niet als je het risico loopt ermee op een tochtig perron eindeloos op een trein te moeten wachten.

zaterdag 3 november 2012

Jarig!



Ik ben jarig of morgen of wat dan ook en daar heb ik moeite mee. Als mensen me willen feliciteren, roep ik dat het vorig jaar was. Dit jaar vier ik het maar weer een keertje niet.
Toen Broer dat hoorde - hij was bereid te komen, maar blijft begripvol thuis - zei hij: 'Maar Flopke, daar ga je toch zeker wel over bloggen?'
'Natuurlijk niet!' zei ik. 'Dan komen mensen erachter!'
'Welnee,' zei Broer. 'Je denkt toch niet dat iemand je blog leest?'
Daar heeft Broer natuurlijk gelijk in. Maar toch.
En toen vertelde Broer me nog een muizenverhaal.

maandag 15 oktober 2012

Nul



 

Neef S. werd 18 en om dat te vieren wilde hij graag zijn familie doodschieten. Omdat dat een hoop gedoe geeft - je bent 18, het leven begint zo ongeveer, dus is het zonde om er gelijk een potje van te maken - sprak hij de wens uit om met ons te lasergamen.
Eerst kon ik niet, toen wilde ik niet, toen sputterde ik tegen, maar uiteindelijk ging ik overstag.
En nu is het hek van de dam en daag ik jullie uit. Vooral als je dood bent kun je heerlijk onbezorgd achter vijanden aanrennen.
Ik vraag me af of jullie de scorelijst kunnen lezen, maar geloof me: de hoogste score is 5325 (dan heb je veel meer mensen gedood dan dat je zelf bent omgelegd, maar je hebt wel eigen teamgenoten vermoord, anders was je wel op een 50-tal geëindigd). De laagste -1250 (je stond veel midden in de zaal, werd aan een stuk doodgeschoten, terwijl je probeerde je geweer van je vestje te krijgen, wat niet meeviel, want het was donker en je eigen licht viel ook de hele tijd uit, omdat je dus steeds werd doodgeschoten. (En dat dit om mijn vader zou gaan, wil ik alleen maar krachtig ontkennen, ik ken de man niet, het was donker.))
Neef staat op een mooie tweede plaats, zijn vader op drie, terwijl zijn moeder nog onder mij bungelt, dus van wie hij het heeft, moge duidelijk zijn.
Maar wat ik wilde zeggen: ik ben geëindigd op een ronde 0.
Als het leven poëtisch kan zijn, geldt dat helemaal voor lasergamen. Ik legde aan de tafel moordlustige en overleden familieleden uit: dit is waarvoor ik sta, ik heb gespeeld zoals ik leef - nutteloos - en eindig met volle overtuiging op 0.

woensdag 10 oktober 2012

Lieve opstandelingen



Ik zag er laatst een op tv die wegholde met een agent achter zich aan. En vandaag stond er een in de krant: een streaker.
Ik vind ze leuk. Het zijn lieve opstandelingen, ondeugende demonstranten, dapper en weerloos. Zoals gebruikelijk rent ook deze op blote voeten, terwijl er veel stenen op straat liggen. Hij loopt vooralsnog naar de politie toe. Dat moet ook, want als ze hem niet zien, is er geen lol aan. Het is de bedoeling dat er een agent achteraan gaat rennen, liefst meer dan één.
Lachen!
En als ze hem pakken, zullen ze hem als eerste iets aantrekken of een deken over zijn schouders heen slaan. Zo breek je een streaker.
In die wereld wil ik leven!
Zelf ben ik geen streaker. Ik zou het alleen willen als ik niet hoef te rennen, de politie me niet inrekent, maar klaar staat met een lekkere deken, warme sloffen en een kop hete chocolademelk.
Maar ja, dan ben ik geen echte opstandeling.

zaterdag 6 oktober 2012

Zo'n zaterdag dus




Ik zit in een testpanel, dat hindert niets, maar daarom moest ik binnen zeven dagen muffins maken om daar vervolgens een aantal vragen over te beantwoorden.
Dus ik bakte vanochtend braaf muffins. Dat ze aangebrand waren, zal wel aan mij liggen, misschien stond de oven te hoog of de muffins te laag, ik heb ze nooit eerder gemaakt. Maar dat de muffins er saai uitzagen, dat ze aanvankelijk te droog en niet zoet genoeg smaakten en in tweede instantie weer veel te zoet en afgezien daarvan toch ook nog vreugdeloos, dat lag niet aan mij. Ik heb uitgebreid genoteerd hoe vies ze waren.
Daarna belde een telemarketeer. Nadat ik een paar vragen had gesteld, zei hij dat hij niet belde om over zichzelf te praten en dat hij me om die reden niet ging vertellen wat zijn opleiding was. Ook weigerde hij Pietervrouw te bellen of haar nummer op te schrijven. Tot hij zei dat hij zou noteren dat ik niet geïnteresseerd was, waarop ik hem uitlegde dat als hij dat kon noteren, hij ook best Pietervrouws telefoonnummer erbij kon zetten, wat hij vervolgens zuchtend deed.
Enfin, het is zaterdag en het is nog geen één uur en dat in aanmerking genomen is het al best een nuttige dag geweest.

maandag 1 oktober 2012

Marketing... aaaarrrch!



Naar de Deense film De Kale Kapper geweest. Heel leuk en lief en grappig en bijzonder. En waar ik me dan over opwind: de filmtitel is niet letterlijk vertaald maar de film is hier uitgebracht onder de naam Love is all you need.
En dan vraag ik me af: welke middelmatige, ongeschikte, onwaarschijnlijk bange, moedeloosmakend incapabele, reuk- en geurloze, halfbakken, alledaagse, meer dan onbijzondere, geremde, weke fluim van een marketeer heeft over die naam heengepist?

http://www.youtube.com/watch?v=PzP5BUss_3s

dinsdag 25 september 2012

Over huifkarren en gymbroekjes




Donderdag een bedrijfsuitje en wat we gaan doen, is altijd geheim. Gelukkig weet ik het wel en dat heb ik tegen iedereen gezegd die het horen wilde.
Nee, niet wat we gaan doen, maar dat ik het weet.
En dan willen ze het ook weten en dan gaan ze raden en dan geef ik clues als: het heeft te maken met een snoepje dat in een bos achter een boom ligt. Daar komen ze in de meeste gevallen niet veel verder mee en als ik het dan uiteindelijk zat ben, zeg ik dat we een huifkarrentocht gaan doen, en dat ze het niet verder mogen vertellen.
Ik ga het jullie ook niet vertellen.
Later misschien, als ik mezelf niet voor aap heb gezet.
Maar nu zit ik met het volgende: wat trek je aan voor zo'n gelegenheid? Het moet iets sportiefs zijn. Maar ik heb niets sportiefs. Of misschien heb ik wel iets sportiefs, maar weet ik niet of ik daarin wel door mijn collega's gezien wil worden. Dat heb ik de organisatie laten weten en nu gaat het verhaal dat ik zal verschijnen in een kort gymbroekje.
Enfin, dat heb ik verder maar zo gelaten.

zondag 23 september 2012




Hoe kan het dat je op een dag aan de kassa staat, de lachende caissière een klap in haar gezicht geeft en roept: GEEF JE DOOR AAN HET HOOFDKANTOOR DAT ZE MET DIE K*TACTIES HUN KLANTEN HELEMAAL GEK MAKEN?
Welnu, als volgt.
Ik moest ergens heen, had hoofdpijn en liep snel nog even Kruidvat in. Er stond geen rij aan de kassa, er stond slechts één man voor me en iets verder stond een oude man.
Als doorgewinterd stadsmens weet je dat je dan op je hoede moet zijn.
Een vriendelijke kassastudent sprak de oude man  geduldig en bemoedigend toe. Weet niet meer wat ze zei, maar het was iets als: stop uw portemonnee maar weer in uw zak.
De man protesteerde.
Zoiets was het.
Nadat de oude man eindelijk weer in zijn scootmobiel was gestapt en wegreed, keerde ze zich naar de man toe. Die legde niets op de band, maar vroeg haar iets over een actie. Nadat hij het twee keer had uitgelegd pakte zij een map. De acties kende de kassastudent niet uit haar hoofd. Rustig bladerde ze door de map heen, klapte hem toen dicht en vroeg haar collegakassastudent, die niet achter de kassa stond, maar met boodschapjes in haar armen achter mij (dit verzin ik niet): wil jij even in jouw map kijken, want ik heb hier nog de aanbiedingen van week 34 staan.
Het andere meisje kuierde naar haar kassa en pakte haar roze map.
De stoom kwam uit mijn oren en ik vroeg: ' Zou ik alsjeblieft deze pillen kunnen afrekenen, ik heb echt haast.' 
De kassastudent zei: 'Een momentje, ik help u zo.'
Toen de man zich daarop parmantig omdraaide, zijn handen hief, want hij kon er ook niets aan doen, legde ik mijn boodschappen op de lopende band en liep weg.
Later die middag, ik had nog steeds hoofdpijn, stapte ik een andere Kruidvat binnen. Met de pillen in mijn handen, sloot ik aan bij een lange rij. Vooraan een briesende man en een kassastudent zie hem uitlegde dat hij echt drie bussen van de actie moest halen, anders ging het niet.
De man brieste dat ze ons maar eerst moest helpen, want dat hij zelf een enorme hekel had aan wachten.
De kassastudent zei dat dat niet ging. Dat kon de kassa niet.
Daarop stoof de man naar achter om een derde bus van het een of ander te halen.
Nou goed, zo dus.


dinsdag 4 september 2012

De Daad en De SGP


Eerder deze week bleek Kees van der Staaij al een groot kenner van het vrouwenlichaam. (Hij viel een Amerikaan bij met zeer vernieuwende inzichten over zwangerschap en verkrachting.)
Ik kijk nooit om me heen en al helemaal lees ik geen verkiezingsposters, maar in de krant viel het me eindelijk op: bij de SGP heeft seks zelfs de verkiezingsposter gehaald. Niet alleen praten, mensen, ook Doen!
Puur optimisme in deze tijd van crisis. De Daad is gratis (als het goed is). En overal waar gepraat wordt, waar mensen elkaar treffen, kán het ook. Laten we van het leven een grote Orgie maken. Vreest niet, er zijn geen nadelige gevolgen te verwachten. Ramses Shaffy is dood - lach, zing, huil, bid - maar we hebben Van der Staaij nog. En waar Shaffy opriep tot bewondering, laat Van der Staaij er verdorie helemaal geen gras over groeien! Hoera!

vrijdag 24 augustus 2012

Waarom hondjes?


Het spijt me dat ik dit even aan de orde moet stellen, maar wat vinden jullie er nu van? Waarom staan er hondjes op mijn toiletpapier? Bloemetjes, dat kan ik me voorstellen, dat heeft te maken met wishfull thinking. Maar hondjes? Het heeft te maken met hun snuffelgedrag?
Nu ik het me eenmaal afvraag, laat het me niet meer los.
Merkwaardig gevoel voor humor hebben ze daar eigenlijk in de pleerollenfabriek.

donderdag 16 augustus 2012

Dood op de stoep


Gisteren zag ik op de stoep een kunstnagel liggen. Ik wilde een foto maken, maar vond dat ik haast had, dus liep ik door. En nu heb ik spijt.
Het was een nagel zoals op de foto, niks op aan te merken, beter dan de mijne. Maar het beeld laat me niet meer los.
Niet omdat het erg was, er zit zo een nieuwe op. Ik weet niet hoeveel zo'n nagel kost, maar dat zal meevallen, het was er maar één. Bovendien zal het onder de garantie vallen, hij was nog helemaal gaaf.
Maar toch... het leek wel een stukje dood op de stoep.

dinsdag 7 augustus 2012

Dan maar over een ober


Ik wilde jullie iets vertellen wat ik al jaren kwijt moet. Nu zou het moment er dan maar zijn. Maar ik wachtte en als je dat te lang doet, gaat het moment voorbij. Er verandert iets, waardoor je het niet meer doet. (Dat gebeurt me vaker in het leven.)
Van deze ober heb ik zeker twintig foto's geschoten. Ik dacht zelf dat hij het niet in de gaten had, dat hij gewoon naar de achterkant van mijn iPhone keek, wist hij veel.
(Hij heeft er ook niets van gezegd.)
Maar wat ik me dus heb afgevraagd tijdens het eten en daarna en eigenlijk nu nog: wat doet deze ober niet meer, wat hij vroeger wel deed?
Of doet hij het nog steeds?
Ik heb hem niet durven vragen.

zaterdag 4 augustus 2012

Kwaaie vis



Ik ben geen vegetariër, maar ik snap deze vis wel. Ik vind mezelf ook wreed. En dat terwijl ik hier alleen maar toe zat te kijken hoe deze vis tegenover me heel vriendelijk van de graat werd gehaald. Hoe zachtaardig ook, voor zo'n vis is dat niet leuk.
Ik snap de verwijtende blik, ik vind zelf dat ik vegetarier zou moeten worden.
Maar dat doe ik niet.
Ik eet vooral vierkante blokjes anoniem vlees.
Je wordt als struisvogel geboren en je eet je als struisvogel een weg naar de dood.

vrijdag 3 augustus 2012

Prutser

Altijd als ik grootste plannen maak, en als ik er dan uiteindelijk mee wil beginnen, dan lijkt het allemaal zo futiel en onzinnig, dat ik het uit blijf stellen en uiteindelijk niet meer doe. Maar het probleem met zo'n blog is dat iedereen er getuige van kan zijn. Niet dat het zo druk is hier, maar toch, ik moet mijn grote mond eens leren houden.
En dan wil ik jullie toch deze minipizza even laten zien. Net echt en ook nog lekker, ik zou willen dat we ze in Nederland konden krijgen. Maar ja, om daar nu een blog over te schrijven.
(De foto is ook onscherp. Als je een prutser bent, moet je het goed doen.)
Als ik een poppenhuis had, dan stond er vanavond pizza op het menu, maar goed.
En gister vroeg iemand van de hartstichting me of hij me iets mocht vragen.
Ik zei nee.
Ik bedoel maar, ik geloof dat ik de marginale zaken in het leven verwaarloos op het moment.

woensdag 25 juli 2012

Wat ik nog niet wist



Ik kan - nee ik wil - jullie best iets over mijn vakantie vertellen, bedacht ik me gedurende een lange autorit. Bijvoorbeeld over wat ik allemaal nog niet wist (maar nu wel). Want ik heb veel geleerd de afgelopen weken.
Alleen is het vandaag zo warm als in Nice.
En ook zo licht.
Kijk maar. Een foto die je gerust overbelicht kan noemen.
Van dat weer ga ik nog maar even profiteren, want ik heb begrepen dat het in Nederland deze zomer niet altijd zo warm is.
Zucht.

zaterdag 26 mei 2012

Dit had een het briljante einde moeten zijn



Er waren nog veel dingen die ik wilde beschrijven van de wandeling. De sleutel van de hotelkamer (Wie bedacht dit? En vooral: waarom?).



Het mandje (Wat was het moment dat de maker dacht: zo is het goed? Dit zetten we bij de gasten op tafel?)

En het zwarte gat (hier zou ik heel diepe gedachtes bij krijgen, ik wist het zeker, toen ik de foto maakte).



Maar ik slaag er niet meer in. De wandeling ligt alweer even achter ons. Mijn reeksje zou moeten eindigen met een paukeslag, een mooie afronding, een stuk waarna iedereen weer verder zou kunnen.
Maar ik heb geen paukeslag. De reeks loopt af, zoals het leven afloopt, het beste is geweest en opeens is het er niet meer.
Wij moeten door. Maar ja...
Waarheen?

zaterdag 12 mei 2012

De reiziger en het sukkeltje


(Overigens, voordat hier het idee ontstaat dat Pietervrouw een sukkeltje is en ik de grote reiziger, Pietervrouw heeft wereldreizen gemaakt, is gaan wandelen op Groenland, waar ze wekenlang overleefde in de kou en regen en op droog voedsel, terwijl ik de zenuwen krijg als ik een nachtje ergens anders moet slapen. Pietervrouw neemt net zo makkelijk het vliegtuig als ik op de fiets stap, nee, gemakklijker, want als het koud is of gaat regenen, blijf ik binnen. En als ik ga vliegen, loop ik wekenlang te kermen.
Pietervrouw heeft slechts één mislukte reis gemaakt, in een ver verleden, een reis waarvan ze vroegtijdig terugkeerde, omdat het niet ging.
En dat was een fietstocht met mij.)
(Zucht.)
(Geen idee hoe ik dit moet illustreren.)

zondag 6 mei 2012

Wat loop jíj móói, Flopke!

Nooit eerder wandelde ik twee dagen, ik vroeg me af of ik het zou volhouden, omdat ik niet de grote afhaker wilde zijn. Ik maakte me daar een beetje zorgen om. Maar het ging goed. Op een gegeven moment draaide H zich om en riep bewonderend: 'Wat loop je mooi, Flopke, je loopt als een kievit.'
Dat was fijn om te horen, want H (de andere) zegt doorgaans dat hij mijn loopje van veraf herkent, omdat het zo raar is. Ik loop als een eend, of nee, een gans meer, maar dan anders. Verend liep ik verder.
Ondertussen zei H tegen Pietervrouw: 'Gaat het? Je sleept een beetje met je been.'
'Ja,' viel H hem bij. 'Dat viel mij ook al op. Er was iets met je heup toch? Nou, dat kun je heel goed zien. Ik hoop dat je het volhoudt!'
We liepen verder terwijl Pietervrouw me toefluisterde: 'Nou Flopke, wat loop jij móói! Goh, valt echt op, zo móói! Zeker vergeleken mij en mijn slepende been.'
En dit is een foto van Pietervrouw. Kijk, er wordt een propje naar haar hoofd gegooid, een fractie van een seconde later zal het haar raken.

zaterdag 5 mei 2012

Flopke, concentréér je een beetje...



Heb nog steeds mijn verhaal over de wandeltocht niet afgemaakt, nog lang niet, ik heb er nog zoveel over te vertellen, maar ik raak steeds afgeleid. Er zijn nog andere dingen die mijn aandacht vragen, jullie moeten niet denken... Ik bedoel...
Flopke, concentréér je toch eens een beetje!
Morgen ga ik verder.
Echt.
Vanaf morgen gaat het lukken. Jullie zullen versteld staan van wat ik dan allemaal blijk te kunnen.

zondag 29 april 2012

Dunne wát?


Ga ik nu de wandeling verder afraffelen, want er is nog een hoop te vertellen. Bijvoorbeeld over wat we onderweg tegenkwamen en hoe je daar dan eindeloos over kunt tobben. En dan heb ik het nog niet eens over de Oude Breezerweg, en dat ik gelijk achterdochtig de omringende bosjes begon te inspecteren. Ik las het verkeerd.




Maar neem bijvoorbeeld de firma Dunnewind. Daar kwam ik echt niet uit. Je heet Dunnewind, daar ben je je hele leven mee gepest en toen je ouder werd, viel men gegeneerd stil als je je voorstelde. Je laat je naam niet veranderen en dat is verwijtbaar, maar dat snap ik nog wel. Het kost geld en moeite. Maar waarom, als je een bedijf start, noem je het zo? Waarom bedenk je geen naam als: DW Transport services? Wind Logistics. Groupe de Vent Mince?
Dat snap ik dus echt niet.

donderdag 26 april 2012

Niks mee te maken!


Voor ik met de wandeltocht verderga, nog even dit. Gister was het weer feest op het spoor. Stremming tussen Utrecht en West-Nederland. Na drie keer van spoor 5 naar spoor 14 te zijn gehold, werd duidelijk: de trein vanuit Nijmegen op spoort 5 zou gelijk teruggaan naar Nijmegen. Het werd meermaals omgeroepen en ook op het perron stond het aangeven.
Eenmaal in de trein, opgelucht dat we onze weg uit deze chaos hadden weten te rennen, zei de omroep: 'Deze trein gaat naar Amsterdam.'
Zuchtend stapten wij uit. Een rijtuig verder stond er een conducteur in de treindeur. Het was een bleke kale man, met korreltjes rond de ogen. Er had zich een trosje reizigers om hem heen verzameld.
Ik kan verlegen of ongemakkelijk zijn, maar nu kwam het stoom uit mijn oren. Ik liep er naartoe, ging voor de reizigers staan en vroeg op hoge toon hoe of het zat.
Hij had geen idee, maar hij ging naar Amsterdam.
Maar deze trein ging niet naar Amsterdam, want er was een stremming.
Stremming of niet, het was zo afgesproken en hij was niet van plan daarvan af te wijken. Officieel had hij nog niets gehoord.
'Maar wij wel,' riep ik. 'En deze zou naar Nijmegen gaan, het staat aangegeven en is omgeroepen.'
Kon hem niets schelen. Hij ging naar Amsterdam en wel met deze trein.
'Kun je dat dan even navragen,' riep ik.
Hij schudde zijn hoofd.
'Vraag het na!' bitste ik. 'Er is een misverstand, iedereen denk dat deze trein naar Nijmegen gaat, behalve jij! Je hoort het nu van ons, dus vraag het na!'
Stoïcijns bleef hij in de deur staan, maar zijn collega was naar binnen geslopen.
Uiteindelijk ging onze trein inderdaad naar Nijmegen. Ik schoot snel weer naar binnen, en vergat in mijn haast hem nog even heel hard op zijn gezicht te beuken.
In de trein was de omroepinstallatie overgenomen door een vrouw, die bleef herhalen dat we naar Nijmegen gingen. Dat was goed, van dat bericht konden we geen genoeg krijgen.
Opeens begreep ik hoe de chaos op het spoor van de laatste jaren is ontstaan.
Daarom een oproep: beste Minister Melanie Schultz van Haege: Sluit. Deze. Man. Op!

maandag 23 april 2012

Iiiiiiiiiiiek, de crackers bewogen!

De crackers bewogen. Ik wilde een boterham pakken, maar de crackers kraakten en bewogen uit zichzelf en dan weet ik genoeg. Gasten.
En nu heb ik honger en er is niemand en ik durf niet naar beneden, zelfs niet om een foto te maken, terwijl ik de broodtrommel dicht had moeten doen en buiten had moeten zetten, maar dat durf ik nu niet meer en toen zat er nog maar één ding op en dat was het op twitter uitgillen en toen lag Twitter plat.
En nu?
Pietervrouw is er niet en niemand is er en hoe heet het ook alweer?
O ja: update zodra er meer nieuws is.

11:15
Rust in de broodtrommel lijkt teruggekeerd. Maar ik durf niet echt te kijken. Als ik vanmiddag wat koelbloediger ben en ben aangesterkt door brood dat ik straks bij de bakker ga halen, dan zal ik er een duw tegen geven en kijken of het muisje tussen de crackers in slaap is gevallen of dat het een stuk cracker naar het nestje heeft gesleept om daar haar negentien jonge muisjes te voeden.

vrijdag 20 april 2012

We gaan fout!

Pietervrouw heeft veel ervaring met lange wandelingen, ze had de route uitgezet, dus zij navigeerde. Ze volgde nauwgezet de routebeschrijving op haar papier.
En ik volg mensen met een routebeschrijving altijd. Mij hoor je niet mopperen als we verkeerd lopen, ik heb dat namelijk helemaal niet in de gaten, ik had andere gedachten te denken. Maar H&H zijn anders. H had een kaart en H had eveneens een routebeschrijving. Dus H&H sloegen al babbelend een weg in.
'Fout!', riep Pietervrouw, we moesten doorlopen.
H&H wisten het zeker. We moesten namelijk pas oversteken bij huis nummer 11, en hier was geen huis.
Pietervrouw wist het ook zeker. Ze wees op de routebeschrijving. 'Kijk, we moeten naar een grasweg met knotwilgen.'
Daar zijn we nog niet, zei H, we zijn veel eerder.
Maar Pietervrouw had de hele tijd de routebeschrijving gevolgd, dus zij kon het weten.
En het was waar, ze had de hele tijd op het papier gekeken.
Toch bleek het geweld van H&H te sterk. Pietervrouw gooide haar routebeschrijving weg, wij raapten hem op en al mopperend liep ze achter ons aan. We gingen hé-le-maal verkeerd, voor haar hoefde het niet meer.
We liepen over een grasweggetje met bomen. Verbitterd riep Pietervrouw: 'Hier hadden knotwilgen moeten staan! We zouden langs knotwilgen lopen, zo hoeft het voor mij niet meer.'
We liepen verder, H&H voorop, ik naast een mopperende Pietervrouw.
Na een half uur kwamen we bij een huis nummer 11 en liepen naar een grasweggetje met knotwilgen.
Maar Pietervrouw had zich toen al overal bij neergelegd.

woensdag 18 april 2012

Flopke, neem niet te veel mee!

Vooraf had Pietervrouw me op het hart gedrukt: Flopke, neem niet te veel mee! Je moet het allemaal op je rug dragen, dus weet wat je doet! Ik heb een klein rugzakje mee en H. heeft helemaal niets mee. Ja, een tandenborstel en een onderbroek.
Ik heb de dagen ervoor de paar dingen die ik wilde meenemen, allemaal weer teruggelegd. Wat nou kam, hoezo moet je haar goed zitten als je door het bos loopt? Een muts? Het zal heus niet koud zijn of regenen, leg terug op de kapstop. Een extra T-shirt? Onzin! Deodorant? Tandpasta? Allemaal nodeloos gewicht, je gaat maar twee dagen weg. En zo snoerde ik een minimaal rugzakje om. Een flesje water, wat brood, een rokje ('s avonds moet je natuurlijk niet hetzelfde dragen als overdag, ergens is er een grens,) maar het rokje paste bij mijn sportieve outfit overdag, mijn maillot kleurde er prachtig bij. En verder lag alles thuis.
En ondanks dat lichte gewicht, viel ik bijna achterover toen ik Pietervrouw op een of ander station ontmoette. Want alle aanwezigen (te weten H&H) hadden net als ik een bescheiden rugzak om. Maar Pietervrouw....
En kijk, hier zit ze tussen haar spullen.
Ze was namelijk op zoek naar haar minimarsjes (voor de lekkere trek) en die zaten onder haar skibroek (voor als het erg koud zou worden), haar extra trui en haar gymschoenen (je weet maar nooit) en die vier appels die ze meedroeg (ze houd niet van appels, maar beter mee verlegen dan om verlegen).


dinsdag 17 april 2012

Serieus Wandelen

Normaal gesproken als ik ga wandelen, trek ik mijn slippers aan en de deur achter me dicht en dan zie ik wel wanneer ik weer thuis ben, want om een route uit te stippelen, is me te veel moeite. Pietervrouw is uit ander hout gesneden, die doet NS-wandelingen. (Misschien de toekomst voor de NS, want bij een wandeling is de vertraging voor rekening van de reiziger en niemand dan de reiziger.) Dan zoekt ze een route, ze bespreekt een hotel en zorgt dat er een gezelschap met haar meeloopt. En zo kwam ik dit weekend diep in het bos terecht. Twee dagen lang lopen, ik wist niet dat ik het in me had.
Hier het bewijs. Niemand had een pen bij zich, dus ogen kon ik niet tekenen. Het is behelpen op zo'n tocht, ik mocht namelijk niet te veel meenemen van Pietervrouw, maar daarover later meer.

maandag 16 april 2012

Komt er nog wat van?


Pietervrouw hing vanochtend al aan de telefoon.
'Flopke, komt er nog wat van, van die blogs over de wandeltocht?'
'Ja ja,' zei ik. 'Die komen. Binnen 24 uur, beloofd!'
'Ben ik vervelend,' vroeg ze.
Nee hoor, Pietervrouw, valt reuze mee. Het is eigenlijk vooral vervelend dat er gewerkt moet worden.
Dus even snel. Later meer over de tweedaagse wandeltocht, want ik heb twee dagen lang lopen pochen dat ik erover zou bloggen. Gedurende twee dagen kom je namelijk van alles tegen. Zoals pissende varkentjes.

maandag 2 april 2012

Naar de petoet



Vandaag ga ik naar de gevangenis, om twee uur moet ik me melden aan de poort. Wat draag je dan?
Ik trok mijn paarse jurk aan met een grijs vest erover. Daarmee trek je niet overmatig de aandacht, je bent net een grijze muis (die ik in mijn kamer by the way niet meer ben tegengekomen).
Een logische gedachte, maar niet logisch genoeg.
Want natuurlijk dien ik dit te dragen.


Hij is nog een beetje gekreukeld, hij lag onderin de kast.
Alweer logisch, zo vaak wordt ik niet opgeroepen.
(Nou ja, het moest eigenlijk een blauwwit streepje zijn, maar daar heb ik geen jurk van. En als ik het wel had, had ik het niet aan durven doen. Aan de andere kant: de vrouw die ik in de gevangenis sprak, had wel een blauwwit streepje aan.
Echt waar.)

vrijdag 30 maart 2012

Iiiiiek!

Gister zag ik vanuit mijn ooghoeken iets bewegen. Meestal als je dan kijkt, is het weg, maar in dit geval kwam het snel weer terug. Het was een muisje dat van achter de ene box overstak naar de andere en daarna de kamer doorkruiste.
Ik wil er graag bijhoren, daarom pas ik me aan, dus deed ik wat ik geacht werd te doen: gillen. Ik leek wel een wijf.
Het muisje werd daar onrustig van, rende terug naar de boxen en vluchtte achter de gordijnen.
Na veel gegil en hulp en nadat het muisje naar buiten was gejaagd, ging ik weer op mijn stoel zitten.
Maar het was niet meer zoals ervoor.
Waar kwam het beestje vandaan? Kwam het van buiten, was het via een kier door de deur geglipt? Of woonde het al langer binnen, ergens onder de vloer? Was het kortom een binnen- of een buitenmuisje? (Van Broer heb ik begrepen dat ze verschillend zijn. Als je een buitenmuisje binnenkrijgt, is dat geen probleem, want hij woont er niet, hij gaat altijd weer naar buiten.
Maar ja, andersom is dat ook zo...)
Als ik nu de kamer binnenkom, klop ik even.

maandag 19 maart 2012

Essentiële waarschuwing


Dit heeft nergens iets mee te maken, ik ben al lang niet meer in de bergen geweest, maar ik moest het nog altijd kwijt. Als ik door de bergen rijd en ik zie dit bord, dan denk ik aan jullie. Dan wil ik erover schrijven, maar ik heb geen computer, omdat ik dus door de bergen rijd.
Ik zie dat bord, ik snap dat er elk moment stenen naar beneden kunnen komen en dan denk ik altijd: nou en?
Ik ben gewaarschuwd, dat is natuurlijk winst. Maar je ziet de stenen niet aankomen, er zit geen raam in mijn dak. En dan nog, je kunt geen kant op als je over een smalle bergweg rijdt.
Natuurlijk is het goed te weten waar je aan toe bent, er moet geen informatie worden achtergehouden, alle bedreigingen moeten in kaart worden gebracht, kennis is essentiëel.
Maar op een of andere manier vind ik dat een erg subtiele aanleiding voor een verkeersbord.

zaterdag 17 maart 2012

Over niets

Als er belangrijke dingen gebeuren, maar je wilt de privacy van mensen respecteren, dan schrijf je er niet over en is er eigenlijk geen ruimte om te schrijven over wat minder belangrijk is.
Nu is privacy respecteren een ouderwetse en vooral linkse hobby. (Behalve als het over privacy van eigen inkomsten gaat, privacy over van wie je bergen met geld krijgt. Dat kan behoorlijk rechts zijn. Heel rechts zelfs. Linksvijandiggezindrechts.)
Maar de privacy van anderen respecteren, je mond houden en er niet eropaf gaan, aanbellen en beginnen te jennen, dat is erg Job-Cohennerig, daar loop je niet mee te koop.
Dus dan houd je je mond en doe je of je er niet bent.
Maar af en toe krijg ik de vraag of ik nog een keertje iets wil schrijven. En dan zeg ik niet: SCHRIJVEN? HOEZO MOET IK SCHRIJVEN? IK MAAK ZELF WEL UIT OF IK IETS GA SCHRIJVEN, BEMOEI JE MET JE EIGEN ZAKEN! Want hoewel het helemaal niet raar is in deze tijd om zo te reageren , blijf ik het een beetje onaardig vinden. Liever schrijf ik dan gewoon iets.
Maar ja, hoe schrijf je iets over niets?

zaterdag 14 januari 2012

Houd je bék, Jaap

Soms valt het mee, soms valt het tegen, wie zei dat ook alweer?
Hoe dan ook, hij had zijn mond moeten houden.

'Gut Jaap, als je niks beters weet, ga een nieuwe fles wijn halen, ik sta droog.'
'Ja Jaap, nog één zo'n dooddoener en ik ram je voor je bek.'
'Jeeezus, waar waren we? Telkens als dat geluid begint te maken, bloedt het gesprek dood.'

(Dat kan grof lijken, maar het is wel terecht. Want hoewel je vaak gelijk hebt als je een cliché gebruikt, je hoeft het nog niet hardop te zeggen. Daardoor bloedt een gesprek dood. Of - nog véél erger - het wordt oever- en zoutloos. En je wordt er niet populair van. Bij mij tenminste. Zoals die keer op een verjaarspartijtje, wat ik niet al te vaak doe, en je komt in een groep die niet veel gemeenschappelijks heeft. Dan heb je elkaar niets te zeggen, het valt stil, iedereen zit na te denken over hoe hij het ijs kan breken en zegt een of andere muts: 'Daar gaat de dominee voorbij.'
Dat heb ik wel eens meegemaakt en ik haat er de betreffende vrouw nog altijd om. Vol overgave.)

Maar goed, ik wilde iets zeggen. Ik dacht dat ik op éénderde was van het terugzetten van mijn foto's, daar heb ik me vorige week nog over zitten beklagen, och arme ik, wat was ik zielig, tot vanochtend. Het was zo'n ochtend dat je denkt dat het leven best wel te doen is, als je maar niet te ver vooruit kijkt. Ik besloot een uurtje strafwerk te maken en een stel foto's terug te zetten. Maar opeens bleek het niet meer nodig. De foto's van 2008 en eerder waren niet gewist.
Ander mapje, geen idee.
Alles was in orde.
En nu heb ik tijd over.
Dusssss.
Als Jaap toch niets beters te doen heeft, lust ik nog wel een kopje koffie.

vrijdag 6 januari 2012

Bureaucratisch pingpongen


Hé, weer even een lekker potje getelemarketeerpingpongd. Drie keer heen en weer gebeld met Pietervrouw. Binnen de korste keren hadden we een bureaucratisch bedrijf op poten gezet, waarin niemand iets zonder overleg kan besluiten.
De telemarketeer belde gister al, maar hing op, want er was een ander lijntje. Vind ik onbeleefd, maar dat maakt niet uit, want ik had er zin in.
Vandaag belde ze terug. Ik had een bedrijf, of ik mijn elektriciteit tegen bedrijfstarief wilde inkopen.
Dat wilde ik wel.
Bij welke energiemaatschappij zat ik.
Dat kon ik zo niet zeggen, aangezien Pietervrouw mijn communicatie naar buiten toe doet. Ik wilde haar telefoonnummer geven, moest die even zoeken, want mijn secretaresse was er vandaag niet.
Nadat ik het nummer had gegeven, belde ik Pietervrouw, om haar voor te bereiden. Ze was al in gesprek.
Ze was blij dat er een telemarketeer belde, vertelde ze later. Ze wilde mij als haar zaakwaarnemer naar voren schuiven, maar merkte tijdens het gesprek, dat zij de zaakwaarnemer was.
Ze schakelde.
Ze was zeer geïnteresseerd, had de telemarketeer ook brochures en folders? Dan kon ze zich oriënteren.
De folders konden per e-mail worden opgestuurd.
Het e-mailadres, zei pietervrouw, moest ze even aan mij vragen.
Ik werd teruggebeld. Ik gaf niet direct mijn e-mailadres, want ik wilde dat even kortsluiten. Omdat Pietervrouw ondertussen op een andere lijn belde, zei ik dat ik nu in overleg ging.
Ze zou terugbellen.
Dat heeft ze nog niet gedaan.
Ik hoop dat het er nog van komt. Want uit de bespreking is een e-mailadres gekomen. Ik heb hem hier.
We willen deze zaak doorzetten. Volledig. Zo lang mogelijk.
En we hopen dat onze telemarketeer een beetje meewerkt.