dinsdag 30 december 2008

Wad?



Waar blijft je flopke, vroeg vriendin W., lopend langs het wad.
Het begon als schrijfoefening, maar inmiddels zit het me vaak ook dwars, legde ik haar uit. Omdat het allemaal in de openbaarheid moet. Sommige dagboekfragmenten kun je beter voor jezelf houden.
Daar had ik een punt, vond W. en zo ontstond er een nieuwe afspraak.
Een afspraak maak je eigenlijk met jezelf, maar soms kun je een ander als opstapje gebruiken. En dus beloofde ik W. het volgende: de komende tijd blog ik voor mezelf - vroeger noemde we dat anders - en eens per week zal ik hier iets publiceren dat het daglicht kan verdragen.
Tot nader orde, W. En daarna zien we wel.
W. knikte.
Afspraken maak je hardop, want anders probeer je er nog dezelfde dag onderuit te komen.
Ik ken mezelf.

dinsdag 23 december 2008

Moedeloosmakend kettinkje



Ze staan langs de kant van de weg, zijn in de struiken geparkeerd of ze liggen in de sloot: in de steek gelaten winkelwagentjes. Meegenomen uit de winkel, omdat boodschappen nu eenmaal niet vanzelf thuiskomen. Er was geen auto en geen fiets, tassen waren vergeten, plastic tassen zouden te zwaar worden of zijn misschien ook wel een beetje duur.
Toen de boodschappen eenmaal binnen waren, werd het karretje de openbare weg weer opgeduwd. (Misschien opdat een ander het dan weer mee naar de winkel kan nemen. Maar misschien moest het vooral uit de eigen voortuin weg.)
Goed, natuurlijk, de mens is lui. En ja: waarom hechten we eigenlijk zo aan ons bezit? Maar waarom bungelt er dan zo'n kettinkje aan de duwstang, het is met moeite uit het slotje losgewrikt? Nooit zie je een wagentje met de munt er nog in, terwijl dat nu juist een bescheiden premie zou zijn om het wagentje terug te brengen. Maar die euro (of was het vijftig eurocent?) kan niemand laten zitten. En dus is er nog even moeite gedaan. De munt is verwijdert met een schroevendraaier of het slotje is kapotgeslagen met een steen.
Het is vooral dat bungelende kettinkje dat zo moedeloos maakt.

maandag 22 december 2008

Pluizige benen



En zaterdag kreeg ik weer een prachtige en ditmaal dramatische bos bloemen met rode besjes, dikke pioenrozen en zelfs goudkleurige takken erin. Want er was weer een gelegenheid en het ging weer een stuk beter dan bij de prijsuitreiking. (Die we wel kunnen gebruiken als een soort ijkpunt in mijn sociale functioneren). Halverwege de gelegenheid, vlak voor ik over de stoelen zou klimmen, keek ik alleen even naar mijn benen om te constateren dat ik wel een erg pluizige maillot aanhad. Vriendin W. kon niet anders dan me gelijk geven, maar legde er verder niet meer de nadruk op. Ik volgde haar voorbeeld. (Alleen jullie mogen het weten, want jullie hebben het toch niet gezien.)

donderdag 18 december 2008

Men kwam gluren



De buurt beloofde niet veel goeds, want kijk, achteraan bij een parkeerpleintje zouden we optreden. Binnen was het een stuk aangenamer.
En we kregen nog bezoek ook. We deden vier mini-voorstellingen en telkens kwamen er groepjes mensen kijken, meer dan we verwacht hadden en hoe later, hoe drukker. Er kwamen ook nog bekenden van jullie. Pietervrouw kwam langs, 'Karin', Durksie en Krekel.

Twee muzikanten speelden vooraf een paar nummers, daarna deden wij een paar dialogen en de muzikanten sloten af. Men bekeek ons vriendelijk, vond de muziek leuk en de dialoogjes vielen goed. Mij ging dit een stuk beter af dan het in ontvangst nemen van de prijs. (Je kúnt het wel Flopke.)
En wat de kleding betreft: daarover waren afspraken gemaakt.

woensdag 17 december 2008

Aus der reihe...



Nou ja, er gaan wel meer mensen dood die ik niet ken en niet zal missen. De serie was trouwens al jaren afgelopen. En als je nog eens een fragment terugziet, valt vooral op hoe bespottelijk het allemaal was. Weet niet wat belachelijker was: als hij zijn veel te kleine wapen vasthield, of als hij, verstrikt in een monoloog, weer eens niet achter zijn bureau was weg te branden.
Maar ja, ik heb het dus wel gezien. Die mosgroene telefoon kan ik uittekenen.
En hij leek op mijn opa.
Vooral zijn ogen.
Zucht.

zaterdag 13 december 2008

Wij pikken het niet langer





Het was weer zover, ik werd op mijn mobiel gebeld. Paul Gibson van een of ander bedrijf of ik Flopke was (ja) en of ik klant bij Nuon was, want dan kon hij mijn rekening verlagen, dat was toch goed nieuws? (Ja) En hij begon heel snel een verhaal af te ratelen.
Ik ken dat systeem: ze willen je een contract slijten en daarvoor moeten ze eerst bevestigd krijgen dat je bent wie je bent, daarna geven ze (heel snel) informatie. Als je vervolgens ja zegt, zit je aan een contract vast. Ze nemen dat (deel van het) gesprek op. Dat heet een voice lock en dient als bewijs als je straks van het contract af zou willen.
Wij moeten er dus alleen maar voor zorgen dat die voice lock verpest wordt. (Het is een harde wereld, ik doe dit niet voor de grap.) Dus vroeg ik op hij dé Paul Gibson was. Of hij wel eens in een kroeg in Utrecht zat. Afgelopen zaterdag bijvoorbeeld. Wat was hij toen dronken.
Dat was hij niet.
Ik heb anders een enorm dronken Paul Gibson ontmoet zaterdag, zei ik. (Het kon maar duidelijk op band staan.)
Hij was het niet, hij kwam nooit in Utrecht of het nu centraal lag of niet. Hij woonde in Dordrecht en kwam hooguit in Rotterdam.
Of hij daar een leuke kroeg wist, vroeg ik.
Daarop verbrak hij de verbinding.
Hij belde mij en hing op toen ik hem een beleefde vraag stelde. Noem me ouderwets, maar ik vind dat geen manieren. En nu heb ik een nieuw doel. De volgende keer als ze bellen, wil ik eerst excuses van Paul Gibson. Pas daarna wil ik eventueel nadenken over een ander contract.
(Misschien dat ik na een week van donkerheid even ben uitgepingpongt. We gaan het nu anders doen.)

donderdag 11 december 2008

Veters van de Baron



Er zijn zo van die dagen dat je met je kop onder een deken in de hoek moet blijven zitten en je zo min mogelijk moet bewegen - ik zeg dit alleen maar in zijn algemeenheid, zie het als een universele overpeinzing - dagen dus dat je de telefoon niet moet pakken, want daar komen maar brokken van. (Of het moeten mensen zijn waar je geen kwaad bij kunt doen, die het nodige door de vingers zien of wel wat gewend zijn.) Je moet het mailen beperken en sms'en kun je beter helemaal achterwege laten (nog altijd spreek ik hier over een hypothetische situatie). Het zijn dagen dat je niet meer gewend bent te communiceren, je hebt geen idee waar je een post over moet schrijven. Maar je weet ook dat als je niets schrijft het er nooit meer van zal komen. Het is zoiets is als Baron von Münchhausen die zichzelf aan zijn eigen veters uit het moeras trekt. (Een wel heel bruikbare beeldspraak vind ik persoonlijk.) Voor de duidelijkheid: dit is er absoluut niet met mij aan de hand, verre van, integendeel. Maar als het zo was, zou ik een vergelijkbaar stukje schrijven.

woensdag 10 december 2008

Seks en de kredietcrisis: afrondende overpeinzingen



Seks en de kredietcrisis, ik zoog het uit mijn duim. Wist niet dat er een link bestond. Maar er is wel degelijk iets aan de hand, hoewel we nog steeds niet weten wat precies.
Dating sites beleven drukke tijden, schrijft de ene site. Er is minder seks dan ooit, schrijft trendwatcher Marian Salzman op een anders site. Het is natuurlijk de vraag hoe ze dat precies weet. Op Twitter voerde ik een korte discussie met 'karin' en 'Glorycookie' over of ze dit uit eigen ervaring weet (haar man of minnaar laat het afweten), of het op grond van veldonderzoek concludeert (waarbij je je afvraagt hoe ze binnenkwam bij de vele slaapkamers die ze heeft bezocht).
Ik blijf er ondertussen bij: hoe sterker de koersen schommelen, hoe frequenter de seks. Dat las ik namelijk in het boek Zijn dominante mannen aantrekkelijker. Een populair boek vol met psychologisch onderzoek over verleiding, vooral geschikt om straks tijdens het kerstdiner af en toe de knuppel in het hoenderhok te gooien, of iemand benard in de hoek te drijven. Heftige emoties maken ons inderdaad vatbaarder voor verleiding. Dit blijkt onder meer uit een experiment waarin mannen een brug moesten oversteken. In het ene geval was het een hangbrug met losse planken die over een ravijn leidde, in het andere geval een minder enge vaste brug. Aan de overkant werd hen gevraagd commentaar te geven op een foto van een vrouw. Degenen die de hangbrug waren overgestoken, kregen bij de foto beduidend meer erotische gedachten.
Hetzelfde kwam uit ander onderzoek naar voren: een bedreigende situatie maakt mensen vatbaarder voor verliefdheid. En dus zullen de duikelende koersen ook wel voor een hoop erotisch plezier zorgen.
Dit thema is nu wel uitputtend behandeld. De volgende keer meer over een onderwerp als: wat heeft iemand als Gerard Joling met het Moslimterrorisme te maken?

maandag 8 december 2008

Licht, alarm en naaldbomen

Gister brak de zon door en vandaag ook. Dat was wel even nodig, zo'n beetje licht in de duisternis. Wel jammer alleen dat het luchtalarm niet afging. (Waarom komt zo'n alarm altijd ongelegen, terwijl je er op andere momenten best behoefte aan hebt?)
Nou goed, dat doet er niet toe. Het is hoog tijd ons hoofd weer in de aarde te steken. Vandaar misschien die gewoonte om in december zo'n bak met aarde in de huiskamer te zetten. Met een kerstboom erin, dat wel.
Hier is het nog niet zo ver en misschien komt het er helemaal wel niet van. Vorig jaar ging het immers ook goed. Ik houd sowieso meer van bloemen dan van naaldbomen. In huis althans. Dat zijn zo van die regels: naaldbomen horen niet in huis, een vaas met bloemen niet in het bos. Maar goed, misschien ben ik te rigide. Ook daarom was het tijd dat de zon weer eens doorbrak.

vrijdag 5 december 2008

Anticyclisch leven

Sinterklaas is alweer bijna voorbij, terwijl ik amper wist dat het begonnen was. De schoenen die de afgelopen tijd in de kamer slingerden, heb ik in het beste geval mopperend weer in de gang gezet, vaker schoof ik ze met mijn rechtervoet onder de bank. Geen chocoladeletter gezien, wel een man met een mijter. Hij zat op een paard, achter hem volgde een hele stoet. Ik wilde naar de overkant, want ik had haast, maar door alle bezemwagens, waarvan er een paar ook paarden konden vervoeren, duurde het even voor ik kon oversteken.
Vanavond heb ik zin om een beetje te winkelen, aangezien het er gister te guur voor was, maar ik weet ook wel dat de winkels dan gesloten zijn. Anticyclisch leven, het is niet altijd even gemakkelijk. Met dit grafiekje - een illustratie van anticyclisch budgetteren - hoop ik alles een beetje te verhelderen.
(Je zou ook kunnen zeggen dat ik nog steeds last heb van een writersblock. En dan kun je natuurlijk zwijgen, maar je kunt je ook verstoppen achter een stukje.)

maandag 1 december 2008

Noodzakelijk bestekje

Het gebeurt niet meer zo vaak dat je een bestekje bij het eten krijgen dat je niet herkent en waarbij je toch echt even aan de ober of een tafelgenoot moet vragen wat de bedoeling is.
Durksie snufte. 'Ken je dat niet, Flopke?'
Nee, dit langgerekte triangeltje had ik nooit eerder aangetroffen. Toch was het deze avond noodzakelijk, want met geen enkel ander instrument op tafel kon ik de kleine alikruiken uit hun huisje peuteren. Ergens op een drie verdiepingen hoge zeevruchtenschaal stond een klein bakje vol met deze slakjes.
Met andere instrumenten verpulverde ik de huisjes, die verder leeg leken. Alleen met het triangelbestekje kreeg je ze eruit.
Wat ik ermee wil zeggen? Dat je nooit raakt uitgeleerd? Dat ze de gekste dingen bedenken en hoe komen ze erop? Of dat je van nieuwe impulsen zo goedgemutst raakt dat je daarna spontaan bij Pietervrouw langsgaat, die haar stem was kwijtgeraakt, maar hem na een half uur weer terugvond, zodat ze de volgende dag toch moet gaan werken?
Dat laatste, denk ik.