Nu Pietervrouw een afspraak wilde maken, vroeg de telemarketeer om wat gegevens. Wat was haar geboortedatum?
Pietervrouw antwoordde met inmiddels een meer Utrechts accent: ‘1932.’ Al snel realiseerde ze zich dat ze dan richting de tachtig liep en geleidelijk liet ze haar stem bekakter worden. De telemarketeer was van harte welkom. ‘U lijkt me namelijk bijzonder sympathiek.'
Pietervrouw antwoordde met inmiddels een meer Utrechts accent: ‘1932.’ Al snel realiseerde ze zich dat ze dan richting de tachtig liep en geleidelijk liet ze haar stem bekakter worden. De telemarketeer was van harte welkom. ‘U lijkt me namelijk bijzonder sympathiek.'
'Ik kom niet zelf,' haastte de telemarketeer zich te zeggen. 'Ik stuur een adviseur.'
Aarzelend ging Pietervrouw akkoord. Maar dan had ze nog wel een verzoek. Zou er een vrouw gestuurd kunnen worden?
Dat was vast mogelijk, zei de telemarketeer en noteerde het.
Eigenlijk, ging Pietervrouw door, als ze dan toch bezig was, had ze nog een wens. Het liefst ontving ze een meisje. Iemand van zeg tussen de 20 en 25 jaar. Was dat mogelijk?
Even was het stil aan de andere kant van de lijn. De stem van de telemarketeer klonk gereserveerder bij het antwoord dat ze uiteindelijk gaf. 'Ik zal het erbij zetten. Maar ik kan het niet garanderen.'
'Alleen als het mogelijk is,' herhaalde Pietervrouw. 'Een mooi, jong meisje. Dan zou ik me wat meer op mijn gemak voelen.'
De telemarketeer wilde nu graag een eind aan het gesprek maken, maar daar voelde Pietervrouw niet voor, het ging immers goed. ‘Weet u, ik zit hier ook maar de hele dag alleen.’ Het gesprek duurde nog een tijdje voort.
Ik zette ondertussen mijn petje voor Pietervrouw af, realiseerde me hoezeer ik achterstond. Nadat ik de hoorn op het toestel had gelegd, zat ik een tijdje ineengezakt naar de muur te staren. En toen begon de telefoon weer te rinkelen…
Aarzelend ging Pietervrouw akkoord. Maar dan had ze nog wel een verzoek. Zou er een vrouw gestuurd kunnen worden?
Dat was vast mogelijk, zei de telemarketeer en noteerde het.
Eigenlijk, ging Pietervrouw door, als ze dan toch bezig was, had ze nog een wens. Het liefst ontving ze een meisje. Iemand van zeg tussen de 20 en 25 jaar. Was dat mogelijk?
Even was het stil aan de andere kant van de lijn. De stem van de telemarketeer klonk gereserveerder bij het antwoord dat ze uiteindelijk gaf. 'Ik zal het erbij zetten. Maar ik kan het niet garanderen.'
'Alleen als het mogelijk is,' herhaalde Pietervrouw. 'Een mooi, jong meisje. Dan zou ik me wat meer op mijn gemak voelen.'
De telemarketeer wilde nu graag een eind aan het gesprek maken, maar daar voelde Pietervrouw niet voor, het ging immers goed. ‘Weet u, ik zit hier ook maar de hele dag alleen.’ Het gesprek duurde nog een tijdje voort.
Ik zette ondertussen mijn petje voor Pietervrouw af, realiseerde me hoezeer ik achterstond. Nadat ik de hoorn op het toestel had gelegd, zat ik een tijdje ineengezakt naar de muur te staren. En toen begon de telefoon weer te rinkelen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten