donderdag 31 januari 2008

Denkend aan Holland

Vandaag is ons storm beloofd, daarna krijgen we sneeuw, die misschien nog nat is ook.
Natte sneeuw.
Dikke bleek.
(Een kreet die we hier gebruiken om een fles glorix extra aantrekkelijk te maken.)
Maar ik heb tenminste een pen.
En ik mag zeggen wat ik denk.
Dat geldt uiteraard voor iedereen, en sommigen maken daar veelvuldig en op hoge toon gebruik van.
Deep Throat willen ze verbieden. Dat is nieuw. Niet dat ik een ontembare behoefte heb om die film te zien, maar toch.
Ik bedoel: omdat ze andere films niet kunnen verbieden, ook als daar heftige bezwaren tegen bestaan en we op esthetische gebied geen overspannen verwachtingen moeten koesteren.
Eerst de beloofde storm maar.

woensdag 30 januari 2008

De rum is bijna op

Wat ging het hier eigenlijk gemakkelijk voor ik naar Cuba vertrok. Ik bedoel: heb ik niet maandenlang bijna elke dag iets geschreven? En nu komt het maar niet terug, terwijl het op de Cuba-blog automatisch gaat. Hoe kan dat?
Natuurlijk, er is hier geen locale gids A. die me ongevraagd vertelt dat Rodrigez huppelepup 11 februari 19weetikveel stief bij een of andere heldendaad.
Geen reisbegeleider Flupke (ik heb haar nog niet eens voorgesteld) die uitlegt waar we kunnen eten, hoewel we het gerust ook zelf mogen uitzoeken.
Geen reisgenoot Y. die vertelt hoe laat het nu in Nederland is.
En geen L. om me uit te leggen dat het helemaal niet erg is waarmee ik nu zit, om er vervolgens een smakelijke anekdote aan vast te knopen.
Nee, we weten allemaal hoe laat het hier is, welke auto's hier rijden en wat we hier zo ongeveer denken. (Daar maken we nu juist helemaal geen geheim van.) Ik heb al weken geen ketting gekocht, niemand een peso gegeven, en de rum is bijna op.
Hoog tijd om weer te weten wat ik hier doe.

maandag 28 januari 2008

Tekst en geen boodschap

Ik dacht, dan schrijf ik gewoon af en toe weer wat op mijn gewone blog. Maar ik loop met mijn digitale ziel onder mijn spreekwoordelijke arm. Waarover moet ik het in hemelsnaam hebben? Er gebeurt van alles, maar ja, dat ga ik toch niet aan de grote klok hangen? (Spreekwoorden zijn vooral handig als je tekst nodig hebt, terwijl je niets te vertellen hebt.)
Ik dacht: ik weet altijd wel iets te schrijven en anders is het hoog tijd om op te houden.
Maar dat ligt toch subtieler. Ik weet niets en ik houd niet op.
Morgen ga ik reisgenoot L. aan jullie voorstellen. Op mijn Cuba-blog. Reisgenoot L. had namelijk wél altijd iets te vertellen.
Daar kan ik nog wat van leren.
Zucht.

zondag 27 januari 2008

We zijn weer thuis

Vooruit, kom aan, de vakantie heeft lang genoeg geduurd. Het wordt tijd weer thuis te komen. Dat valt nog niet zo mee, want in het land met een C. lagen de verhalen op straat. Of ze liepen over straat en vroegen een peso. Ik ga ze nog vertellen, het moet eruit, mijn digitale plakboek ga ik nu eens helemaal afmaken. (Ik heb nog helemaal niets verteld over reisgenoot L! En over hoe we all inclusive gingen!) Maar nu moet het thuis ook maar weer gebeuren. Hoe ging dat ook alweer? Ik stond gister voor een stoplicht en het licht paste zich aan de verkeerssituatie aan... nee. In de trein kwam er een man op mij af die mijn kaartje wilde zien. Dat was nu een conducteur en dat is een beroep hier... Thuiskomen vond ik geen probleem, maar bloggen over mijn leven... Hoe deed ik dat ook alweer?

maandag 21 januari 2008

donderdag 17 januari 2008

woensdag 16 januari 2008

Flopke, kom nu maar weer terug

Ik ben blij dat M. in mijn stad woont, want het is altijd heel leuk om hem op straat tegen te komen. Gister gebeurde het weer. Hij vertelt dan over zijn (bijna)aankopen, zoals een verroeste spijkerbroek of hij laat zijn nieuwste apparaatje zien en we kletsen en lachen wat. Maar gister keek hij serieus.
Zeg Flopke, zei hij, zou je niet eens terugkomen? Want die Cuba-verhalen zijn best leuk, maar nu moet je maar weer gewoon gaan doen.
En nu heb ik toch een probleem. Want, M, ik wil nog helemaal niet terug. Ik ben fysiek teruggevlogen, en vond dat voorlopig wel voldoende. Ik wil er met mijn hoofd nog niet achteraan. Ik ben pas halverwege de reis.
Dat mijn hoofd er echt nog niet is, bleek ook later bij de kapper. Kijk dan! Ik heb mijn scheiding de verkeerde kant op laten sturen. Normaal gesproken weet ik precies hoe het moet, ik heb me er nog nooit in vergist. En nu voelt het de hele dag of mijn haar verkeerd zit.
Het gaat al weken behoorlijk goed, maar nu maakt M. mij toch een beetje wakker. Ik zal vanavond maar geen pasta maken, zoals de afgelopen dagen, maar weer gewoon rijst met bonen. En varkensvlees natuurlijk. Ik zet de pot jam weg en eet alleen nog maar brood met ham en kaas. En op straat geef ik iedereen die ik tegenkom een euro. Ik moet er misschien iets beter mijn best voor doen om me op Cuba te wanen, anders gaat het mis.

zondag 13 januari 2008