Structurele verveling kan dagen, weken (of langer) duren en het is iets anders dan een uurtje even nergens zin in hebben. Ooit verveelde ik me op die manier. Ik herinner me het moment dat ik me realiseerde dat niets me plezier deed. Films keek ik niet meer uit en ook boeken legde ik snel weg.
Tot ik Themroc in het filmhuis zag. Die film gaat over een man (Michel Piccoli) die in een flatje woont en ontevreden over zijn leven is, zonder dat hij zich dat zelf erg realiseert. Als hij op een dag wordt ontslagen, verandert er iets: hij slaat de muur uit zijn flat en begint er als een beest te leven. Zijn buren, na de eerste schrik, doen hetzelfde of zijn daar te burgerlijk voor en vertrekken. Daarop vangt de man een agent, braadt hem en het wordt nog gezellig daar.
Die film deed het voor mij. Ik weet niet eens of hij goed is, ik heb hem nooit meer teruggezien. Het zou best eens een typische jaren-zeventig-tegen-de-gevestigde-orde-film kunnen zijn. Ik had die associatie toen gelukkig niet, ik had helemaal geen associatie, maar vond het lekker nieuw en verfrissend. Muren kon je openbreken en als je een agent zag lopen, monsterde je toch even zijn malse billen.
Het gaf een nieuwe kijk op de zaak. Zo lang dat gebeurt, zijn verveling en somberte ten minste de moeite waard geweest.
7 opmerkingen:
Precies, als je buiten de gebaande paden kijkt valt er een hoop te beleven!
Zo is het, Niki.
Agentenbillen? Gedver!
Ik hoef het zelf niet te doen, maar de wetenschap dat er mensen zijn die muren neerhalen en af en toe een agent verschalken, maakt het voor mij alweer helemaal de moeite waard. (ik ben nooit verder gekomen dan een oude glazenwasser, maar die kreeg ik niet lekker gaar)
Tja, oude glazenwassers zijn nat, die moet je eerst laten drogen of anders moet je ze wat langer boven het spit hangen, Marina. En Wieneke, ik heb het over malse agentenbillen.
Ha Flop, was dat soms die film, waarbij hij en zijn vriend elke morgen tegen elkaar an op de fiets een sjekkie roken en dat als die vriend op een dag niet op komt dagen, hij op de grond valt? Ik was in ieder geval ook gek van 'Themroc' en ja, alle films van Piccoli.
Dat zou best kunnen, Pieter. Ergens in mijn achterhoofd sluimert een herinnering.
En ken je Bof? Van een vergelijkbare vrolijkheid. Nadat er eerst een moord wordt gepleegd, wordt het nog erg gezellig. En dat moorden, dat moet niet, daar is het gezelschap het wel over eens. Maar ja, de dode was wel een naar mens. Het is niet erg dat hij er niet meer is, vinden ze ook allemaal.
Een reactie posten